21 juni 2012 Rollercoaster

We zijn in een rollercoaster beland. Vandaag begint de zomer en het is langste dag van het jaar. Met heftige regen en onweer glijden we een nieuw jaargetijde in. En het slechte weer typeert mijn stemming en algehele malaise. Het meest afschrikwekkende is gebeurd. De vrije val waar ik eerder over sprak is versnelt en haar achteruitgang stuitend. Gister zijn we naar de Downpoli geweest en hier werd het laatste sprankje hoop (tegen beter weten in) mij ontnomen… Ook Peter Vos beaamde: ziet er slecht uit, gaat schrikbarend snel, plaques op de verkeerde plekken. Waarop rekenen? Niet meer dan een jaar. Ik huil wanhopig. Afgelopen nacht sliep ik bij haar op de kamer. Ze huilde regelmatig en na verschillende pogingen om haar te kalmeren en troosten ben ik maar naast haar in bed gekropen, dicht tegen haar aan. Neuriënd in haar oor. Allemaal net als vroeger. Twee keer heb ik haar toch maar uit het ‘hoog-laag’ bed gehaald, omzichtig, stapsvoet. Op toilet heb ik haar poepluier verschoond, zij jammerend. Tussendoor was ze dan weer steeds angstig. Dit is echt zo naar en mensonterend. Dit moet echt stoppen. Peter Vos schreef daarom vandaag anti-psychoticum voor, waar ze dan wel weer daas van zal worden (of beter: nog dazer). Ik huil van binnen. En daarmee dringt zich een nieuwe gedachte op die ik hiervoor niet eens durfde toe te laten. Meisje, meisje… Hoe afschuwelijk ik het ook vind, als je moet gaan dan moet je gaan. Je kunt niet leven omdat ik niet zonder je kan. Jij mag nooit lijden. De heftigste dag in mijn leven, waarin ik ook als een boodschapper van het slechte nieuws mijn lieve moeder vertel wat de arts zei. In de rollercoaster van de ellende, met See voorin. Dit wilde ik het meeste niet.