26 juni 2012 Nou

De afgelopen weken waren de meest indringende weken van mijn leven. En dan dringt zich steeds het beeld op van paniek. Haar hoofd als zenuwcentrum is totaal ontregeld. Absolute en doorlopende kortsluiting, die haar keer op keer overspoelde. Daarbij keek ze steeds angstig in het rond en had daarbij een aantal woorden die haar paniek vergezelde, allen hartverscheurend. Natuurlijk ‘mama’, als de oerkreet van het verlangen naar optimale veiligheid. Maar ook een jammerlijk ‘nou’, waarmee ze dramatisch uitdrukte hoe angstig ze was nu ze zich machteloos moest overgeven aan een niet te vatten kracht. Noouuuuu. Het ging door merg en been. Ik gun haar zo de rust in haar hoofd en in haar lijf. Inmiddels is er de artsenbrief van Peter Vos voor de huisarts van See. Ik citeer: ‘Zelf heb ik nog nooit een dementieel beeld gezien dat zo slecht achteruit gaat. Het lijkt alsof ze geen enkele fase kent waarbij de achteruitgang stabiliseert. Ook dit legt mn binnen de familie een zwaar emotionele belasting op..’. Ik kan het niet treffender verwoorden als See. NOUUUU. Of wat ze ook wel riep ‘NEEE”.