19 maart 2011 Die snapt het niet

We praten over een oud groepsgenoot van Marie-José. Zij is eind veertig, heeft eveneens het syndroom van Down en bij haar is de Alzheimer inmiddels in een ver gevorderd stadium. Een oud-begeleidster van See die we bij de opening van het Vintje tegen kwamen vertelt. De dame in kwestie is inmiddels incontinent en volledig zorg behoeftig. Haar moeder heeft het idee dat ze hen, haar familie, niet meer herkent. We praten er over hoe heftig dat is en hoe wreed het lot als je dit treft. See zit erbij en is blij haar oud begeleidster te ontmoeten. Terug naar de auto vraag ik aan See of ze haar oud groepsgenoot waarover we spraken nog wel eens ziet. See beaamt het. Jazeker! Voorzichtig pols ik bij See. Kent ze jou nog? Monter stelt See dat deze oud huisgenoot haar nog herkent, met als liefdevolle toevoeging ‘die snapt het niet’. Mijn moeder en ik kijken elkaar aan. We schuifelen met See in ons midden langzaam naar de auto en denken allebei hetzelfde. ‘Die snapt het niet’. Mijn moeder beantwoordt See: ‘Fijn dat jij het dan snapt’. See glimlacht en daar laten we het bij. Damocles hangt.