3 april 2011 Wat zeg ik nou

We staan in het Thomashuis aan de eettafel en See wil iets zeggen. In haar zin lijkt ze zich ineens te bedenken, maakt met haar hand een weg-wuivend gebaar en zegt - bijna verbaasd – ‘wat zeg ik nou’. Mijn moeder en ik lachen. Het is een mooie opmerking die ze daar maakt. Het getuigt van een gezonde dosis zelfreflectie. Ze duidt haar eigen woorden en komt kennelijk tot de conclusie dat er iets niet klopt in wat ze wilde gaan vertellen. Noch mijn moeder, noch ik kunnen herleiden wat ze wilde zeggen. We zijn beiden wel blij dat ze in staat blijkt om op haar eigen gedachten terug te komen en dit ook nog eens met ons te delen. Wat zeg ik nou! Als ik een jaar geleden mijn huidige gesprekken over See had kunnen horen had ik waarschijnlijk hetzelfde uit geroepen. Wat zeg ik nou?: Alzheimer, stappen terug, inleveren, verlies van, onomkeerbaar, rouw, pijnbestrijding, staar, onzekere toekomst. Wat zeg ik nou!