We liggen samen in het grote bed. Ik kan haar zo ’s nachts helpen als ze moet plassen en dat gebeurt dus om de twee à drie uur. Ze slaapt sowieso licht en kijkt zo nu en dan de kamer rond. Wellicht dat vakantie met een geringere inspanning maakt dat ze minder moe is. Daarnaast valt ze overdag zo vaak in slaap dat het ook wel logisch is dat ze ’s nachts soms wakker is. En een gevolg van Alzheimer kan een mogelijke verandering in waak en slaapritme zijn. Alles kan. Wie het weet mag het zeggen.
Gisteravond moest ze ’s nachts plassen. We liepen door de half verlichte gang. Zij voorop, ik daarachter. Ineens zet ze grote ogen op en glimlacht. Ze ziet iets wat ik niet zie. Ik kijk nog eens goed. Ze is blij en zegt ‘ha mama’… waar geen moeder is te ontwaren. Een droom, schim (met haar slechte zicht ziet ze de kapstok met de jas van mijn moeder wellicht aan voor mijn moeder in eigen persoon), een hallucinatie?
Hoe dan ook: een goed gevoel. De moeder, haar moeder, de beschermer, het basisgevoel van vertrouwen… ook ’s nachts in een (half)donkere gang. Mama, moeder, mater. Altijd daar, als je haar wil zien. See is blij. Een fundament van leven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten