4 juni 2011 Dikke tranen

Het is warm, heet zelfs. Marcel en ik staan op de camping in Bladel en daar vandaan doen we wat anders ook zou gebeuren: uit eten met Marcel’s oude en zieke moeder en de vrijdag op pad met See. Ze is blij dat we er zijn. Deze Hemelvaartsweek is voor haar ingewikkeld: alle vaste patronen worden doorbroken. Een extra vrije dag en minder continuïteit op het Thomashuis, nu Kees en Helma met vakantie zijn. En dan dus ook nog tropisch warm! Maar het gaat goed: we picknicken in het Leipark van Tilburg en gaan dan samen boodschappen doen voor See haar verjaardagsfeest, aanstaande zondag. De laatste tijd is supermarktbezoek voor haar chaotisch en onveilig. Maar nu Marcel mee is en we dus met z’n drieën zijn gaat het goed. Ze geniet. Tot we weer terug op het Thomashuis zijn. Daar slaat bij haar de paniek toe met een eruptie van onzekerheden: welke dag is het vandaag, wanneer komen Kees en Helma terug, ik mis papa zo. Ze weet het allemaal niet meer en ik realiseer me hoe heftig dit voor haar is. Dit is grip en controle kwijt raken, vacuüm, eenzaamheid. Ze huilt dikke tranen en is ontroostbaar. Hartbrekend. Uiteindelijk leg ik haar, nog steeds snikkend, in bed. We gaan terug naar onze camping met een zwaar gemoed. ’s Avonds bel ik nog even: ze is ‘bij getrokken’ en drinkt net haar thee. Zelf licht ze toe ‘ik ben heel moe hoor’. Ik ook.