We stappen het atelier binnen van Marjanke de Bruijn, die in opdracht van mij vier werkjes heeft gemaakt over See en mij. Vier inkijkjes in ons leven. Vier hoofdstukjes in ons samen zijn. Wij samen, rond 1973. Ik in mijn communiepak en See met Belle de knuffelhond. Negen jaar later, aan de oever van een rivier in de Ardennen, van de rug af gezien. Schouder aan schouder. Op de bank in de Minstraat. Ik met mijn hoofd op haar schoot, ongeveer 1995. Voor het Thomashuis, vlak voor ze daar ging wonen in 2008. De vier schilderijtjes verbeelden ons leven. Vier maal wij; vier maal samen. Intens.
Ik leid haar de trap op naar het atelier op de eerste verdieping. Stapje voor stapje. Voorzichtig, met een hand aan de reling en de andere hand in de mijne. Eenmaal boven gaan we voor de vier werkjes staan. Ze kijkt en straalt wanneer ze ons herkent. ‘Die ben ik’ als een triomfantelijke uitroep met lichtjes in haar ogen. Ja, die ben jij en daarnaast sta ik. Wat een leven vol verbinding. Daar op het doek en hier in het atelier. Die zijn wij. En dat dat nog heel lang zo mag zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten