25 juli 2011 Griekse tragedie

Ik zit met mijn moeder te praten. Er komt een bizar inzicht boven. Het is toch te gek. Ik, als homoseksuele man zonder heftige kinderwens, ben als het ware de vader van mijn zus geworden. En die zus dooft langzaam uit en zal langzaam ‘verdwijnen’. Zo verlies ik haar en daarmee het kind dat ik nooit zou hebben. Als ik hierover nadenk maakt me dat verdrietig. En eenzaam. Al die mensen met kinderen om me heen zouden hun kind kunnen verliezen. Hoewel dat voor mij geen optie is, gebeurt het toch. En die wereld om me heen vol met ouders blijkt slecht in staat om deze parallel te zien. Dit maakt me boos. En ik weet: boosheid is vaak geen constructieve emotie. Dus vecht ik tegen verbittering, tegen radicale keuzes in de vriendenkring en tegen mijn eigen frustratie. Kortom: in deze Griekse tragedie doe ik wat ik moet doen. Me focussen op See. Het moment doorleven. En aan alle ouders: wees blij dat je dit niet hoeft mee te maken.