12 maart 2011 Optocht

Met Carnaval is See in het Thomashuis en de groep gaat verkleed en wel op pad. Op naar de optocht. Kees en Helma hebben afgesproken met Esther en Suus, die ergens met hun gezin langs de route staan. Esther vertelt later dat ze schrok toen ze See, zittend in de rolstoel, zag aankomen. Ze was er bij, maar duidelijk niet helder en de optocht leek haar niet te ‘pakken’. Och-arm, of beter och-èrm, Een leuk uitje maar duidelijk niet aan See besteed. De vraag is steeds vaker waar je haar een plezier mee doet. Of welk alternatief bij haar beleving aansluit. Een schril contrast met een jaar geleden, toen ze eigenlijk alles leuk vond. See was juist degene die voor alles in was en vooraan stond om een uitstap te maken. Mee naar de bakker, een wandeling in het bos, naar een event. Overal voor in. Dat is nu beperkt en dat heeft iets treurigs. Hoewel: wat blijft er in het leven onveranderd? zoals ik onlangs ergens las. Een rake constatering. Dus niet halsstarrig vast houden aan wat er ooit was, cout que cout. Wie ooit mee ging naar de optocht vindt dat nu minder leuk of kan dat niet meer aan. De optocht voorbij. Tijd voor iets nieuws.