Sommige dagelijkse dingen worden tot prettig ritueel: samen met See de weekse boodschappen doen is er daar zo een van. Aankomst in het Thomashuis, warme begroeting, kopje koffie, cd’s uitzoeken voor in de auto en dan op pad. Nummer drie van de cd van Jan Smit gaat op vol en See geniet zichtbaar, wiegt heen en weer (wie had dat ooit gedacht, verlegen als ze was) en doet mee met haar arm.
De laatste tijd is ook het boodschappen doen voor haar zwaarder. Ze is zichtbaar moe als ze de kar voortduwt en met een trillende hand deponeert ze de boodschappen. Afgelopen vrijdag deden we zo samen de boodschappen. Ik zag haar afhaken en halverwege de supermarkt kon ik tussen de dozen Prosecco een zit- (lees: rust)plaats voor haar organiseren. Ik sjouwde met boodschappen heen en weer en vulde de kar.
Mobiel bellen met mijn moeder bracht haar weer helemaal ‘bij de les’. Blij en vol energie voerde ze het gesprek, waarna we door konden, op weg naar de kassa. Een wonderlijk fenomeen, deze wisselingen in haar energieniveau. Een nieuwe realiteit, waar we ons toe moeten verhouden. Meer rust en soms ‘triggers’ (afleiders) inbouwen. De boodschap na de kerstboodschap 2010. Helaas.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten