5 november 2011 Doe dan

Als ik om 15.00 uur in het Thomashuis kom is ze net gaan slapen. Ik besluit om dan nu maar boodschappen te gaan doen. Voor de tweede keer vandaag doe ik iets wat ik niet zo lang geleden samen mèt See deed. ’s Ochtends was ik in de stad. Ook daar was ze niet bij. Nu doe ik dus de weekboodschappen bij de AH-XL. Zonder haar. Dat is niet toevallig. Het kan echt niet meer. Ze trekt het niet. Een rare gedachte. Als ik terug kom van het boodschappen doen is ze net wakker. We gaan onze moeder verrassen. Rolstoel in de auto en aan mijn arm schuifelt ze mee. Met z’n drieën doen we een ijsje bij de snackbar in het winkelcentrum en daarna, in de rolstoel, valt ze stil. De accu is op. Bij mama op de bank doezelt ze weg. Benny Nijman zingt ‘Zo lang je bij me bent’ en mijn moeder en ik schieten vol. See ontwaakt en fleurt op. Ze wordt zelfs jolig en we maken aanstalte om weer te gaan, terug naar het Thomashuis. Mijn moeder zwaait ons uit. In de auto stel ik voor om bij het wegrijden te toeteren. Ze schatert ‘Jaaa’. Als ik niet meteen handel moedigt ze me nog aan ‘Doe dan’. Kirrend naast me en wiegend op nummer drie van ‘Jan Smit’ rijden we weg. Hello world; ik ben er weer!