8 november 2011 Hoopje
Ik bel naar het Thomashuis om te informeren hoe de proef trippelstoel bevalt. Als ik Kees aan de lijn krijg geeft hij de telefoon snel door aan See. Hij staat haar namelijk te helpen op het toilet, en moet haar broek (met elastiek) optrekken. Hilariteit alom. Als See me daar aan de lijn heeft hoor ik de moeite die het haar kost om de hoorn aan haar oor te houden. De fijne motoriek is inmiddels tanende en de hoorn glijdt uit haar hand… op de vloer van het toilet. Daar lig ik dus. We lachen er om. Het voelt ook als een kleine confrontatie. Zelfstandige toiletgang: passé. Vasthouden van de telefoon: met moeite. En dan hebben we het nog niet over het voeren van een telefoongesprek: telkens herhaal ik mijn simpele vragen. Haperend geeft ze antwoord… of doet pogingen daartoe. We doen het er mee. We zoeken naar het positieve en vergroten dat uit. Maar ach, wat is ze een hoopje geworden. Wel een lief hoopje. En we hopen dat dat nog lang mag zijn. Hoopjes doen leven, toch?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten