zaterdag 31 maart 2012

17 maart 2012 Spiegel-beeld

We zijn bij de Mensendieck therapeute en See is bijzonder open en ‘bij’. Karin gaat met haar aan de slag en weet haar goed ‘mee te krijgen’. Ze geeft zogezegd weinig tot geen weerstand en werkt (op haar manier) actief mee. Haar been in de lucht, haar hand richting (en zelfs bijna tegen) haar teen aan. Veel uitgelaten vrolijkheid; ze krijgt er bijna de slappe lach van. En het put haar uit. Maar het is prima zo. Eenmaal weer zittend op de behandeltafel ziet ze zichzelf en ons in de spiegel achterin de ruimte. Ons evenbeeld fascineert haar. Zij op de bank, Karin achter haar. Als ik haar vraag wat ze ziet reageert ze uitgelaten. Ze roept ‘Suus’, een medewerker van het Thomashuis, met (net als Karin) lang donker haar. Ze lacht. Zwaait. Suus, uit een andere realiteit is ineens hier in deze kamer! Een spiegel(fantoom)beeld waar ze oprecht blij van wordt. Suus, Karin, hier, daar… wat maakt het uit. Ze ziet wat ze ziet. Werkelijkheid of niet. Het is toch weer heel verrassend wat in die hersenen gebeurt en hoe die haar waarneming sturen en misleiden. Spiegel en beeld. Werkelijk waar… voor haar wel.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten