zaterdag 3 maart 2012
29 februari 2012 Cement
In het boek ‘De mongool, de moeder en de filosoof’ beschrijft Thecla Rondhuis haar leven met en de geschiedenis van haar zoon Ramon, een 37 jarige man met het syndroom van Down. Het feit alleen dat ze hier een boek aan wijdt zegt veel. Of zoals haar man het zegt “als het gezin de hoeksteen van de samenleving is, kan een mongool in huis het cement daarvoor leveren”. Een mooie en treffende uitspraak. Herkenbaar ook, reflecterend op de plek, positie en functie van See in ons gezin en mijn (of ons) leven. Zij stond centraal en ons werd door haar bestaan al vroeg een besef van verantwoordelijkheid en zorg bij gebracht. De herkenning met het boek zit in vele aspecten. Ook heel feitelijk: bijv. hoe haar zoon Ramon “eenvoudig alles langs de meetlat legt van wat hoort”. Zo ook See, die in haar leven een eigen orde schiep, vaak mede ingegeven door wat hoort en wat niet. En hier wringt nu de schoen: de Alzheimer trekt een wissel op haar diepgewortelde besef van wat hoort. Je hóórt geen vlekken te maken, maar als je motoriek het laat afweten dan gebeurt dat. Je hóórt je eigen billen af te vegen, maar ja, dat kan niet meer. Je hóórt te reageren op je omgeving, maar dan moet je wat je ziet wel kunnen duiden. Arme See. Er ontstaat, letterlijk en figuurlijk verwarring. Met ‘wat hoort’ verdwijnt steeds een stukje van haar. En daarmee ook het cement: we reageren allemaal ook weer anders op hoe het haar vergaat. En ja, zonder cement geen huis. Een angstaanjagende redenering: wat te doen?
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten