zaterdag 10 maart 2012

3 maart 2012 Ik jij wij

Voor mijn HAVO diploma (1982) moest ik een schrijfopdracht doen voor Nederlands. Ik schreef 15 gedichten over See en mij. Het geheel kreeg de titel ‘Jij op zon- en feestdagen’, refererend naar het wekelijkse afscheid als See na een weekend thuis weer naar de instelling ging. Het zijn intense woorden die, soms wellicht iets te pathetisch maar wel zeer gemeend, uitdrukken hoe belangrijk ze toen al voor me was. Nogmaals: we spreken 1982 (overigens: het jaar dat in november onze vader overleed). In mijn leven is zij groot, veelvuldig en intens aanwezig… en vice versa. En nu ze dementeert gebeurt dat wat de ziekte bijna ‘voorschrijft’: dat van lang(er) geleden wordt steeds belangrijker. Helma en Kees merken dat nu dagelijks. Op de donderdag is ze vol van mijn aanstaande komst de dag daarna op vrijdag en als ik dan binnenkom is ze (of eigenlijk zijn wij) uitzinnig blij. Zo ook bij mijn moeders aanwezigheid op woensdag. Dat ze nu zo ‘weg glijdt’ maakt het allemaal nog heftiger. Op een feestje sprak ik met iemand die haar moeder 10 jaar geleden aan de ziekte ALS had verloren. Zij benoemde hun hechte band en de heftigheid van het verlies. Ze zei ‘achteraf was het verdriet te groot voor me’. Het raakte me. Zo voelt het voor mij nu ook. Ik jij wij… blijf nog lang.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten