19 maart 2012 Over-lijden

Het Thomashuis belt: een oud groepsgenoot van See is overleden. Ze zat de laatste maanden, na See haar overstap, ook weer bij See in de dagbestedingsgroep, maar was inmiddels ver weg vanwege Alzheimer in een vergevorderd stadium. Als ik See aan de telefoon krijg en haar vraag hoe het gaat is er aan de andere kant van de lijn alleen maar blijdschap. Geen spoor van verdriet of aangeslagenheid door een nare boodschap, van een heftige emotie. Ze is het kennelijk op dat moment weer vergeten. Het is weg uit haar geheugen en dat is goed zo. Wellicht dat het op een onverwacht moment weer daar is. Zo werkt het dus. In See haar agenda is geschreven hoe respectvol ze op de dagbestedingsgroep er over hebben gesproken; hoe emotioneel See dan reageerde. Mijn moeder vertelt dat op het gedachtenisprentje See ook met naam wordt genoemd. Voor mij is het hoe dan ook een indringend bericht. Deze vrouw lag zogezegd een aantal jaren op See voor. Toen See uit de instelling weg ging was deze groepsgenoot ongeveer waar See nu staat. Onwillekeurig maak ik dan de rekensom. Ik kan niet om de vergelijking heen. Het is een vreemde werkelijkheid die me op onverklaarbare wijze ook rustig maakt. Het pad dat we lopen is geplaveid. Leven zal aflopen. Herinneringen blijven. Ik vraag See of ze weet wanneer ik weer kom. Met een ‘watte’ bouwt ze bedenktijd in, tenminste, zo lijkt het. Vrijdag dus. Deze blog gaat over lijden. Dag oud huisgenoot van See, met wie See zo lang zo vertrouwd was. Rust zacht.