18 april 2012 Ma

In onze jeugd kwam twee dagen in de week iemand om mijn moeder in het huishouden en in het gezin te ondersteunen. En zoals de zaken lopen: zij werd een onderdeel van ons gezin en een belangrijk persoon. Ik weet niet beter dan dat ze er op vrijdag was. Ik was dol op haar en noemde haar ‘ma’, wat vervolgens iedereen over nam. Ma. Een begrip. Een icoon van mijn jeugd. Ik ga soms nog wel eens bij haar langs. Vandaag belde mijn moeder mij rond het middaguur op vanuit het Thomashuis. Samen met See zat ze foto’s van vroeger te kijken en daar wist See moeiteloos ‘ma’ te benoemen. Dat is opmerkelijk omdat See ma al een aantal jaar niet heeft gezien en we ook niet dagelijks over ma spreken. Hiermee is maar weer bewezen: wat van lang geleden en belangrijk is, is niet zomaar verdwenen. In alle euforie hoor ik mijn moeder praten door de telefoon en See giechelen. Op een gegeven moment is mij even niet meer duidelijk wie ik aan de lijn heb, dus stel ik deze vraag. Het is even stil en dan hoor ik See zeggen ‘Marie-José’. Mooi toch. Weer zo’n helder moment, waarbij See de vraag snapt en prima beantwoordt. Haar identiteit geuit, met het benoemen van ma en het noemen van haar naam als bewijs van helderheid en presentie. Om in te lijsten.