27 maart 2012 Ministeck

Motorisch heeft ze het afgelopen jaar veel ingeleverd. Vaak wordt aan mij de vraag gesteld hoe ze zelf haar achteruitgang ervaart. Hoe ze daarop reageert. En eigenlijk hb ik daarop geen goed antwoord. Ik zie met lede ogen de achteruitgang aan. Natuurlijk frustreert het haar wel eens dat ze iets motorisch niet meer kan. Maar anderzijds vind ik niet dat er bij haar een heel bewust besef van achteruitgang is.Vandaag belde mijn moeder. Ze vertelt dat ze met See aan tafel zat in het Thomashuis en mijn moeder heeft de Ministeck tevoorschijn gehaald. We hebben ontdekt dat See het leuk vindt om de (grootste) Ministeck-pinnetjes uit het bord te halen (wat soms lukt) en deze dan terug in het bakje te doen. De andersom-variant van Ministecken zoals het is bedoeld. Maar vandaag besluit ze anders. See doet verwoede pogingen om één zo’n pin in een daarvoor bestemd gaatje te krijgen. Dat vereist een zekere mate van fijne motoriek; wat heet! Ze probeert het steeds weer en weigert hulp van mijn moeder, met een pertinent ‘kan ik zelf’. Zo moddert ze voort en uiteindelijk lukt het haar om één Ministeck-pin zoals bedoeld te ‘pluggen’. We zijn dan een minuut of twintig verder. Mijn moeder vertelt hoe trots See was op deze prestatie. Hoe ze triomfantelijk in de rondte keek, op zoek naar bevestiging en complimenten. Een mijlpaal bereikt! Eén pinnetje in het daarvoor bestemde gaatje. Haar les aan ons: vier je successen. Wat ze ook mogen zijn. Ken je beperking, of je kracht en doe het er mee. Het is de moeite waard.