9 april 2012 Feed the birds

Tweede Paasdag 2012; ’s ochtends vroeg. We zijn in Berkel-Enschot bij mijn moeder, waar we een nachtje hebben geslapen. See werd daar heel blij van (‘ik mag thuis slapen’). Vanaf 06.00 uur help ik haar een paar keer naar het toilet, waar ze steeds slaapdronken een ‘miniplas’doet. Maakt niet uit. Terug bij het bed tik ik zachtjes op de billen, zodat ze weet dat we er zijn. Ze gaat zitten en laat zich dan ‘vallen’. Diagonaal ligt ze op het bed, niet in staat om zichzelf te corrigeren en recht te gaan liggen. Haar lichaam diagonaal over de scheiding van de lits jumeaux, met haar hoofd op mijn arm. Ik heb zachtjes André Rieu op gezet... lang leven Spotify! Een zangeres zingt ‘Feed the birds’, uit de musical ‘Marry Poppins’. Ik aai over See haar wang. Ze is tevreden; voelt zich zichtbaar veilig; en vice versa! Feed the birds. Een tranentrekkend pareltje over kwetsbaarheid en zorg. Zo liggen we daar. Broer en zus. Innig en verbonden. Haar ogen zijn gesloten. Een rustige en tevreden vrouw met het syndroom van Down, tot veel niet meer in staat, maar een mooi mens. Zo is het goed.