23 maart 2012 Zorg-en-loos

Terug naar Utrecht, in de auto, vertelt Marcel dat hij onlangs foto’s keek van een aantal jaar geleden. Zeg, twee à drie jaar terug. Wat hem daar opviel was dat ik daar zorgeloos op stond. Enerzijds dezelfde Hilair, uiterlijk niet heel veel anders dan nu. Maar met een andere uitstraling, of ‘grondhouding’. We hebben het erover. Inderdaad heb ik heel sterk het gevoel dat er in mij iets onomkeerbaar is veranderd. Met de Alzheimer ben ook ik veranderd. Ik draag iets met me mee dat energie vreet, aandacht vraagt en ‘er nooit niet is’. Een sluimerend gevoel. Minder zorgeloos. In elk geval anders dan voor de diagnose. Hoewel anderen dat soms ontkennen zie ik het in de spiegel: van ‘redelijk fris’ naar middelbaar. En dat is een neutrale constatering; dat is niet erg of vervelend. Maar ook een constatering die uitdrukt hoe ik me voel. Wel vervelend is de onomkeerbaarheid, het verval, de ontluistering bij haar. Wat weer niet weg neemt dat er ook nog steeds lol is, en genieten en luchtigheid. Maar het kader is anders. Wat Marcel benoemt vanaf de foto’s voel ik in mij. Een ‘ervoor’ en een ‘erna’. Leven. Van Zorgeloos tot Zorg-en-loos.