Ik bel het Thomashuis met twee punten van aandacht: ik wil graag bij het geplande visus-onderzoek zijn. Ik vermoed dat ze veel minder ziet dan we denken. Ze schuifelt en is zichtbaar onzeker over haar koers en gang. Is dit een teken van desoriëntatie of ziet ze gewoon niet meer goed? Verder wil ik graag dat de bewegingstherapeut naar de hoogte van haar bed kijkt. Ik denk dat het bed te hoog is, waardoor ze zou kunnen vallen als ze er ’s nachts uit gaat voor een plas. Ik moet er niet aan denken.
Aan de telefoon meldt Ester nog dat er vandaag is geobserveerd en video-opnames zijn gemaakt tijdens de maaltijd. Een fysiotherapeut en een logopedist waren aanwezig. Aanleiding is de constatering dat ze zich vaker verslikt tijdens het eten. Dat is vaak het geval bij veroudering en Alzheimer: het klepje naar de slokdarm sluit dan niet helemaal goed meer. Hoesten en proesten plus het gevaar van longontsteking liggen daardoor op de loer. We organiseren een hoop deskundigheid om haar heen en ze ondergaat het allemaal gelaten…. Wat gaat er in haar hoofd om? Ik krijg haar nog even aan de lijn. ‘Ha Hilair’, roept ze enthousiast. Een kort gesprek vol herhalingen volgt. Geruststellend zegt ze ‘alles goed’ op mijn vraag hoe het met haar gaat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten