10 maart 2011 Kirren

Ik bel even naar het Thomashuis om met Esther te overleggen over mogelijkheden van een ‘hoog-laag bed’. Uit contact met CZ weet ik dat ze daar (nog) niet voor in aanmerking komt. Gelukkig, enerzijds. Anderzijds moet er ook wat met haar bed, dat nu te hoog is met de risico’s van dien. We wisselen uit en komen tot de conclusie dat de oefentherapeut Karin zou kunnen adviseren, over wat we nu al kunnen doen. Ook over haar stoel. Ik krijg See nog even aan de telefoon. Kirrend; lachend; blij verrast. Een gesprekje volgt met horten en stoten. Gesloten vragen stel ik aan haar. Ze antwoordt met ‘ja’of ‘nee’. Het gaat nergens en overal over. Wat een verschil met, zeg maar, twee jaar geleden. Toen vertelde ze nog verhaaltjes in de vorm van anekdotes en was ze in een gesprek soms zelfs leidend. Dat is weg. Verdwenen. Is dat erg? En zo ja, voor wie? Vragen die ik me wellicht helemaal niet moet stellen. Het hier en nu, dat telt. En dat ik morgen weer bij haar ben en haar in mijn armen sluit.