9 januari 2011 Voorschot in Rouw

Kan een mens rouwen om iets wat komen gaat? Een bijna filosofische vraag. Ik wist het niet. Jarenlang bedacht ik me hoe afschuwelijk het zou zijn wanneer See iets zou overkomen. Daarvan kon ik werkelijk stress ervaren. De laatste jaren was het tegendeel waar: met haar verhuizing naar het Thomashuis braken voor See, en daarmee voor ons, mooie tijden aan. Zichtbaar en voelbaar geluk. Bouwen aan een nieuwe toekomst en ontdekken van eigen autonomie. See riep steeds vaker ‘kan ik zelf’, ze kreeg een thuisgevoel en zag er stralend uit. Afgeslankt en wel. Eerste scheurtjes in dat beeld lieten zich nog nuanceren. Desoriëntatie? ….door drukke tijden en diepe slaap. Vertraagde motoriek? … door de warme zomer. Stemmingswisseling? …. door te veel aan indrukken en vermoeidheid. Tot de notie kwam dat dit meer was. Met alle onzekerheid, frustratie, boosheid, pijn en verdriet van doen. Kan een mens rouwen om iets naars wat komen gaat? Ik weet nu dat het zo is. Ja, dat kan. En dat is bikkelhard en doet heel erg pijn.