Het is donderdag avond en soort van uitgeput hang ik in mijn stoel. Ik zoek zo vast mijn spullen bij elkaar, want morgen, vrijdag, is de dag dat ik wekelijks naar See ga. Dat is al sinds ze in het Thomashuis woont. Ooit begonnen als iets voor de eerste fase, als overbruggende ondersteuning. Maar nu, eenmaal ingesleten, geworden tot een vast punt in onze week. Iets dat ik koester en waar ik van geniet. Zeker in de situatie zoals die nu is, nu ze er nog zo is.
Na de spits rijd ik rustig naar Tilburg en zo rond 11 uur staat daar de koffie klaar. Ik verheug me inmiddels op wat is geworden tot het mooiste moment van de week: ik parkeer de auto, loop achterom en zie haar door de deur al zitten. Stralend wanneer ze me ziet aankomen. Ze lacht en komt me tegemoet. Vlijt zich tegen me aan met een twinkeling in de ogen. Op de vraag hoe het gaat antwoordt ze ‘alles goed’. Blij word ik er van. Alles goed. Veel in elk geval. Nu even.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten