Ik heb mijn moeder aan de lijn (we bellen nu bijna dagelijks) die zegt dat See op de dagbesteding in haar broek heeft geplast. Schutterend vertelde See het, aldus mijn moeder. Ik schrik. See heeft me zelf (zo herinner ik me) al eerder zoiets verteld, al langer geleden. Is dit weer zo’n stapje terug, waar ik inmiddels zo bang voor ben? Ik weet dat het kan (en ooit zal) gebeuren, maar toch niet nu?! Op mijn werk vandaag realiseerde ik me dat ik de nieuwe situatie, en het verhaal daarbij, als een soort van status quo beschrijf. Een staande realiteit, met daarachter bijna de veronderstelling dat dit het dan is. Statisch. Onveranderend. Maar dat zal niet zo zijn.
Incontinentie… een van de nare en verdrietige ontwikkelingen die op de loer liggen. Arme See. Hoe moet dit voor haar zijn?
Een zwaar gevoel overvalt me. Niks status quo. Een doorlopend proces van aftakeling. Een sluipmoordenaar. Ga weg. wat zou ik nu graag bij haar zijn.
Lieve Hiel,
BeantwoordenVerwijderenDat je ontzettend veel houdt van je zusje, kindzusje, wist ik en ik had al enkele columns gehoord maar het hier zo te zien.........het ontroert me, wat een liefde voor je zus. Machteloosheid, gevecht soms met jezelf, je beschrijft het zo goed vanuit een diep respect voor iedereen, ook voor jezelf....in 1 woord: prachtig! En vooral: LIEF! Wat bijzonder dat je mij en anderen zo betrekt in dit proces, dank je wel daarvoor, hoop dat ik er ben voor jou!
kiss,
Mirjam