Bij het kopieerapparaat vraagt een collega hoe het met me gaat. Ik word al behendiger in het beantwoorden van deze vraag; wil niet te huilerig overkomen maar ook niet veinzen. Balanceren dus.
Ik zeg dat het moeilijk is, de knagende onzekerheid, een diep verlangen naar beter en pogingen om het leven te leven. Ze vraagt of ik niet het gevoel heb geen tijd te willen verliezen. De vraag overvalt me. Het is een andere benadering, een die ik nog niet nam maar ja, de spijker op zijn kop. Tijd verliezen. Verloren tijd. Doen we dat niet dagelijks, tijd verliezen? Het spookt door mijn hoofd. De tijd tikt als het ware de verkeerde kant op.
’s Middags heb ik Esther aan de lijn. Ze vertelt me over See haar verwarring over de vrije woensdag, die het ritme doorbreekt. Het lijkt steeds moeilijker voor haar om dit te bevatten. Ze is soms verward en reageert soms bozig als iemand haar zegt dat ze morgen (woensdag) vrij is.. Ze is dan ook verdrietig en verzucht dat ze het niet snapt. Een rake constatering. Ik weet wat zij niet weet. Geen tijd te verliezen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten