21 februari Anticiperen

Ik ben me er van bewust: van mijn sterke neiging om te anticiperen. Ik denk vaak vooruit en trek alvast conslusies. Tijdig neem ik maatregelen om adequaat te reageren op wat komen gaat. Als ik op reis ga begin ik ruim tevoren met pakken. Komen er eters, dan doe ik op tijd boodschappen en ‘kook vooruit’, zodat ik kort tevoren alleen de tafel nog hoef te dekken. Noem het neurotisch, maar het geeft mij rust en een aangenaam gevoel. Jawel: controle, de boel in de hand houden, grip. Maar nu. Er komt iets op me af waarbij dit anticiperen slechts tot op bepaalde hoogte mogelijk is. Okee, ik kan deskundigen consulteren en inschakelen en hun adviezen opvolgen. Ik kan nadenken over wat mij helpt en daar stappen in zetten. Maar ergens kom ik in 'niemandsland'. Daar waar ik moet erkennen dat ongewis is wat, wanneer hoe gebeurt. Het maakt me radeloos. Ik voel me verslagen. Anticiperen op niet kunnen anticiperen. Iets om over na te denken…. of iets om los te laten.