22 februari Geloof en hoop

Gisteravond in gesprek met een broeder van de Abdij Sint Benedictusberg. Hier leven nog 17 broeders, waarvan de jongste 50-plus is. Het gesprek ging over de toekomst. Uit een rijke Roomse traditie is het kloosterleven nu in heel andere fase. De vraag was of dit de broeders bezig houdt en hoe ze dat ervaren. Immers: hun leefgemeenschap staat onder (tijds)druk. Het antwoord vond ik opmerkelijk. Natuurlijk houdt het hen bezig. Anderzijds is er vertrouwen. Vertrouwen dat het wel weer een vorm vindt. Zelfs als het ooit vanuit een nulpunt opnieuw zou moeten beginnen. Dáárover gaat geloof en dan zou het vreemd zijn als dat hun leven nu helemaal zou beheersen. Opnieuw iets om over na te denken. Ook voor See weet ik dat het minder wordt en ooit zal aflopen. Dat moet echter niet de bron zijn van waaruit ik nu, met haar, leef. Die zit in de overtuiging dat het nu goed is en dat we bogen op een geschiedenis van liefde. Leven vanuit deze bron en niet leven vanuit angst over wat waarschijnlijk komen gaat. Neem ik dat mee uit mijn drie daagse bezinning in het Benedictijnerklooster? Ik hoop het.