Soms valt mijn oog erop en word ik geraakt in mijn hart. Meestal heb ik dat met muziek, dat (vaak letterlijk) een emotionele snaar wordt geraakt. Maar ook tekst heeft deze uitwerking wel eens. Onverwachts, al dan niet religieus geladen (wat voor mij niet uitmaakt). In deze tijd van zorg om See lijk ik hier nog gevoeliger voor.
Zo las ik een gedicht van Paul Eluard, dat Rudolf Escher zo prachtig heeft getoonzet voor koor. ‘Le vraie visage de la Paix’ (die titel alleen al!), met de vertaalde passage ‘sluit nu je ogen, mooi gelaat en leer de wereld wijs te zijn’. Prachtig toch. Of vandaag, in een tekstboek van de Completen (het laatste getijdengebed als sluiting van de dag), waarin de volgende tekst: ‘Bewaar ons als uw oogappel; bescherm ons onder de schaduw van uw vleugelen’.
Troostrijke taal. Waarde-vol. In essentie zoek ik nu naar schoonheid om (negatief geformuleerd) het verdriet en de angst ‘af te leiden’. Als ik hierop door denk kan ik het ook positief formuleren: ik wil richting, zin, troost. Zo ploeter ik voort en probeer hardnekkig in contact te blijven met bronnen van schoonheid….. met als stip op één mijn lieve zus!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten