Sinds het laatste bezoek aan de Downpoli zijn we ruim twee maanden verder. Intensieve maanden. Maanden waarin ik mijn toekomstbeeld moest bijstellen, met gevoelens van angst en verdriet. Heftige maanden dus.
Het is confronterend om te merken dat het zo dus werkt: dat je (onbewust) leeft met een toekomstbeeld dat ineens kan kantelen. Elke toekomst is fictief.
Ik kijk om en ben trots. Vanuit mijn 'dwangmatige neiging' tot ordenen en grip houden ben ik stappen gaan zetten. Meters gaan maken. Goed naar See kijken en bedenken wat haar nu helpt. Mijn moeder goed informeren en steunen. Vincent informeren en betrekken. Professionals benaderen en consulteren. Afstemmen met het Thomashuis. En, last but not least, overeind blijven in de emotionele achtbaan. En dan nog werken, sociaal doen, partner zijn. Ik vertrouw het aan het papier toe en als ik het dan teruglees ben ik trots op mezelf. Still alive!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten