13 juli 2012 Herbergraven

Het is vrijdag de dertiende. Een afschrikwekkende dag voor velen, maar wat kan mij nog gebeuren nu het ergste dat ik me kon voorstellen is gebeurd. Vannacht werd ik wakker met een druk op de borst. Benauwd. De stress van de afgelopen weken komt er uit. Ik voel me uitgeput en dit vindt zijn weg in het lichaam. Steeds weer de beelden van dat lieve meiske, opgebaard in bed en later in een prachtige, honingkleurige mand. Het waren bijzondere en bizarre weken, waarin we telkens weer de juiste keuzes maakten. Zo zijn mijn broer en mijn vader op dinsdag 10 juli, mijn verjaardag, de dag voor See haar uitvaart, herbegraven in Berkel-Enschot. Zij lagen sinds respectievelijk 1973 en 1982 in Rosmalen begraven, waar we in mijn jeugd woonden. Nu ligt iedereen bij elkaar, Gino en See in een graf. En dat is goed zo, al was het ook een emotionele exercitie. Tijdens See haar uitvaart heb ik mijn brief aan haar voorgelezen. Een emotionele brief als een ode en liefdesverklaring aan haar. Daarin stel ik 'vandaag begraaf ik jou in mij; vanaf vandaag leef jij in mij'... gevolgd door een lied van Rob de Nijs met deze zinnen daarin. Herbegraven. See zit nu in mij, mijn verdere leven lang. Een schrale troost maar ook een grote rijkdom. Wat mis ik haar nu al verschrikkelijk. Per dag dan maar en dan zien we wel weer. Herbegraven zal hier niet nodig zijn. See en ik voor altijd.