4 juli 2012 Compound

Inmiddels is het 10 dagen geleden dat ik hals over kop Utrecht verliet. Mijn gevoel van tijd is totaal verdwenen. Het lijkt alsof ik al 3 maanden in het Thomashuis ben. Er is al zoveel gebeurd en dat geldt nog steeds. De ontwikkelingen buitelen over elkaar heen, zowel praktisch als emotioneel is alles steeds in beweging. Vanochtend bleek dat See, nu ze de pil sinds drie dagen niet meer kan slikken, menstruatiebloed heeft. Volgens de dokter een onttrekkingsbloeding, die meestal pas later na het stoppen met de pil optreedt. Haar lichaam blijft adequaat reageren! Daar is nu weer aanvullende pijnmedicatie voor voorgeschreven... arme lever. Het is toch echt niet te geloven. Dat wat er kan gebeuren dat gebeurt ook. Tig- artsen, tig- medicijnen, tig-achteruitgang. See ligt half te slapen en mama bevochtigt haar lippen. Zo nu en dan een droge hoest, steeds moeizamer, en toch: zo voel het vredig, maar wat is dat dan? Zojuist ben ik en daarna See gemasseerd door de moeder van Jacqueline: een middel om wat tot rust te komen. Verder hebben Vincent en ik al wat voorbesproken over dat waar ik eigenlijk nog niet aan wil denken... wat is belangrijk voor haar afscheid ooit... binnenkort. Maar de tijd schrijdt voort. Ik leef op een compound in de bubble die leven heet, die binnenkort zal barsten, maar die er ook altijd zal zijn.