27 juni 2012 Rollercoaster 2

Na twee volle dagen in het Thomashuis voelt het alsof ik sinds drie maanden in het Thomashuis ben. Gisteren heb ik met Peter Vos, de specialist, gesproken aan de telefoon en heen en weer ge-sms't. De huisarts daarna weer gesproken, die op zijn beurt zowel de neuroloog als Peter Vos heeft geconsulteerd. En zo kom je waar je niet wezen wilt: ze benoemen het beeld dat zich aftekent als 'terminaal'. De taal maakt, net als bij de eerste diagnose, dat het definitief is; dat je niet meer terug kan. We moeten gaan intensiveren om los te kunnen laten... veel sneller dan we ooit dachten. Ze ligt er vredig bij. Weliswaar erg ' dopy', maar toch genoeglijk. Ze lacht wanneer ik aai over haar buik en haar benen masseer. Ik vraag om een kus, die ze me geeft. Ze eet appelmoes die Swaantje haar voert en als mama bij haar ligt, de hoofden tegen elkaar, spint ze. Hoe onbegrijpelijk of niet te vatten dat dit ooit voorbij gaat en niet eens op lange termijn. Ik voel me rustig en ontheemd, verbonden en verscheurd, tevreden en gelaten. De rollercoaster rolt door, op weg naar het eindstation waar we ooit allemaal zullen aankomen. Maar nu gaan we voor haar comfort. En daarmee ook voor het onze. Rolling, rolling, rolling ...