18 juli 2012 Tekens van Seetje

We zijn in Noord Frankrijk gearriveerd, Marcel, mijn moeder en ik, in Montgon in het huis van een collega van Marcel, waar we een paar dagen mogen verblijven. Fijn om er even tussenuit te zijn. Niets dat het iets verandert aan het gevoel, maar toch. We zijn hier in een oud en authentiek Frans huis in een omgeving vol kwetterende vogels. Vorig jaar kreeg ik op mijn verjaardag een ketting van See, gemaakt door een Tilburgse edelsmid. Het sluitstuk van deze ketting bestaat uit twee spiralen, die in elkaar gedraaid onze verbinding symboliseren. Ons verbond. Het teken van See en mij. Vanochtend werd ik wakker en lag deze sluiting uit elkaar. De twee spiralen lagen elk aan een kant van de ketting, uit de verstrengeling. Ik zie het als een teken. We blijven verbonden en dat zal altijd een deel van mij zijn. Maar nu anders, Niet meer in dit leven en fysiek nabij. Ik heb hier gister onbedaarlijk zitten huilen. Verscheurd. Verdrietig. Boos. Maar See geeft mij een teken. Net zoals de dag van de begrafenis, toen er toen we terug kwamen van de begraafplaats twee regenbogen verschenen. See is op haar plek. Wij blijven dicht bij elkaar maar niet meer levend verstrengeld. Ook los van elkaar is er verbinding. Dank je See. Ik neem het mee.