16 juli 2012 Kiendje van Annie Schoonings

Het gonst hier in Berkel-Enschot, het dorp waar mijn moeder woont en is geboren en getogen. Tijdens de uitvaart van See (deze zin went maar niet) zat de kerk bomvol. En zo dat in een dorp gaat, waren daarbij veel mensen die geen rouwkaart hadden ontvangen maar die kwamen omdat ze het wisten van horen zeggen. Mooi. Dat soort van verbondenheid mist de stad. En ook nu hoor ik via via van mensen die van horen zeggen weten dat ' Seetje van Annie dood is' (weer zo'n vreselijke zin). Zo vertelt mijn tante, de zus van mijn moeder, dat een oud buurmeisje van hen haar opbelde. Zij had gehoord 'over het kiendje van Annie Schoonings’ (mijn moeder dus) en wilde graag een kaart sturen. Maar ook de lokale krant werkt: een neef die ik verder niet ken bracht warme condoleances over of een oud juf van See kwam langs. Mijn advertentie in de Volkskrant bracht reacties van collega 's, oud studiegenoten, huisgenoten van toen... en dit alles voelt goed. Heel goed. See blijft verbinden. Die mooie ziel verrast nog steeds. Dat staat naast het knagende gevoel dat het nu mooi is geweest en ze wel weer moet terug keren. Ik mis haar aanraking, haar lieve lach, haar zachte kracht. Lief kiendje toch, kwam je maar terug. Ik mis je zo; het doet te zeer.