Het is een prachtige zonnige dag. ’s Ochtends ga ik met Helma naar de dagbesteding van See, waar we de groep ‘Ervaar maar’ bezoeken. See kan hier een dag in de week naar toe, bij wijze van stage (zoals dat heet). Het is een groep voor oudere cliënten van de dagbesteding. De insteek is prima, maar we schrikken ook een beetje. Weinig interactie tussen cliënten en sommigen toch al wat verder in het verouderingsproces. De buurgroep (‘Geniet maar’) lijkt wat dat betreft beter aan te sluiten bij de See van dit moment, maar die zit vol. Een duivels dilemma dus.
Terug in het Thomashuis rolt een traan naar beneden over See haar wang. Toen we die ochtend weg gingen riep ze nog vrolijk ‘dag schatje’. Daar was weinig van over. De vrolijkheid was inmiddels lichte stress. De uitdaging was om dat weer om te vormen en zo liepen we even later door het Wilhelminapark van Tilburg. Dat wil zeggen: ik liep en See zat in de rolstoel. Een stop bij de edelsmit die onze band (letterlijk) zal smeden in een ketting voor mijn 46e verjaardag. En even later een te groot ijsje bij de Italiaan. Haar stemming was weer blij. Ze keek naar haar ijsje en keek naar mij. Helpen…. fluisterde ze. Niets liever dan dat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten