28 juli 2011 Lege nest syndroom

Het is vandaag donderdag, de dag dat we na een kleine twee weken See weer terug brengen naar het Thomashuis. Ze is er blij over en we hebben het heel fijn gehad. Fijn om haar in deze onzekere tijden zo dichtbij ons te hebben. En te genieten van kleine momenten en grote gevoelens. We vertrekken tegen het middaguur uit Haren. In Berkel-Enschot maken we een tussenstop, bij mijn moeder. We lunchen, halen de auto leeg en zetten de was in. See ligt, begeleid door de DVD van Frans Bauer op de bank en is meteen in een diepe slaap. Bij het wakker worden is ze snel helemaal bij: direct is het zover. Ze gaat naar huis. Inmiddels is het prachtig weer. Als we aankomen bij het Thomashuis is iedereen blij. Men heeft See gemist en andersom. Op het terras drinken we verse muntthee en we kletsen wat. Ze zit er tevreden bij. Blij om de hond te zien; blij met de grappen van Kees en de warme aandacht van Helma. Blij dat haar buurvrouw het cadeautje voor haar verjaardag mooi vindt. Om vijf uur gaan mijn moeder en ik weg. Het voelt wat onwennig. Geen arm, geen rolstoel, geen vragen naar plasstops, geen dvd opzetten en dekentjes plooien. Het lege nest syndroom is daar. Prima zo.