24 juli Paniek en kalmte

Ze heeft buikpijn, tenminste, dat vermoeden we. Obstipatie. Gisteren begonnen, hebben we haar vandaag weer zakjes met laxerend poeder gegeven. De buikpijn nam af. Maar vanavond was het mis. Haar intense huilen doet een zeurende pijn vermoeden, maar in haar toestand nu komen we daar niet goed achter. Ze is weinig aanspreekbaar. We zien paniek, en die slaat een beetje over naar ons. Ze is behalve ontroostbaar ook onbenaderbaar, zit soms ineen gedoken en praat licht onverstaanbaar. Afleiden lukt moeilijk en voelt ook vreemd. Haar gedrag zegt genoeg; dan past wellicht geen ‘afleiding’. Dus probeer ik wat. Ik laat haar tegen me aanleunen, streel zachtjes haar rug en probeer haar vervolgens naar bed te begeleiden, wat uiteindelijk lukt. Uitgeput is ze, maar waarvan? Een vat (of vaatje) vol emoties. Zij. Wij. Daarbij komt dat we constateren dat ze, meer dan voorheen, ‘schokt’. Met hand en armen. Dient het spook van de epilepsie, van een volgende fase van verval, van ontreddering zich aan? Ze slaapt nu. Kalm blijven.