28 mei 2011 Feestjes

Een weekend met twee feestjes en beide keren voel ik me eenzaam. Pathetisch, maar helaas waar. Effen niet te veel geluk van anderen aub. Ik kan er in deze situatie simpelweg geen kant mee op. Hoe vaak gaan gesprekken over het geluk (kinderen, plannen, verwachtingen). Ik kan er even niets mee. Ook de vraag hoe het met me gaat overvalt me dan. Eerlijk wil ik zijn, maar tegelijkertijd heb ik geen zin om steeds weer te laten zien hoe verdrietig ik ben. Het overvalt me op de vreemdste momenten. Het gevoel (in a split second) dat er iets is, gevolgd door het nare weten. In deze context ben ik nu liever bij mezelf dan steeds het gevoel te hebben te moeten finetunen en daardoor mezelf geweld aan te doen. Life is bitter, life is hard. En dat voel ik in deze periode. Voel me oud, moe en wijs. Als een onderdeel van het ingezette rouwproces moet ook deze blog de wereld in. Leuker is het even niet. Beter even geen feestje dan mijn eigen feestje, met See.