21 maart 2011 Lente!

Vandaag begint de lente, het seizoen van de vernieuwing, van het leven. Hoe vervreemdend nu. Gister heb ik in het Thomashuis aan de andere verwanten verteld wat er speelt. Ik vond het heftig en emotioneel. Het is een verhaal van kwetsbaarheid en onvermogen en met tranen in de ogen hoorde men het aan. Wanneer ik vertel hoe dit voor mij is, omdat See nu eenmaal als een kind voor me voelt. Een ouder reageert. Haar zoon heeft lang vol gehouden dat ik de vader van Marie-José zou zijn. ‘Zie je wel; heeft hij toch een beetje gelijk’… als een ondersteunend statement. En de reacties over See, hoe zielig het voor haar is, zo’n schatje. Een rare mengeling van opluchting en verdriet maakt zich van me meester. En dan komen rond 17.00 uur de bewoners weer thuis. See als allerlaatste. Zodra ze me ontdekt is ze uitzinnig blij. Tegen het huilen aan. Met haar armen om me heen geslagen hoor ik haar aan: dat ze hebben gebowld en dat zij heeft gekeken. Later zit ik naast haar, terwijl ze rust op de bank. Op haar verzoek ‘nog even bij mij blijven’ ga ik graag in. Spring is in the air!